مدیری لطفا نخون!

می‌گویند قیمت بلیت کنسرت آقای مدیری در دوبی، از قیمت بلیت کنسرت جنیفر لوپز هم بیشتر بود و این موضوع را به عنوان یک نقد مطرح می‌کنند.

به گزارش روز نو، اما در کنسرت آقای مدیری چه اتفاقی می‌افتد؟ شما فقط نمی‌روید به صدای آقای مدیری گوش بدهید، بلکه در این کنسرت، دوستانِ ایشان، نوابغ بی‌مانند عالم هنر هم شرکت دارند. در واقع شما با یک بلیت، چند نشان می‌زنید. مثلاً یکهو ایشان وسط جمع الناز شاکردوست را رو می‌کند. بعد آقای ژوله را معرفی می‌کند که جز نوابغ کمدی‌نویسی هستند. اما آن منتقد‌های ناجوانمرد خیلی چیز‌ها را نادیده می‌گیرند.

حالا همه‌ی اینها به کنار، صدای آقای مدیری را چه می‌گویید؟ این را هم می‌خواهید انکار کنید؟!‌ای چشمان‌تان در بیاید، گوش‌های‌تان کر شود! این‌همه نوازش را در صدا متوجه نمی‌شوید؟! جنیفر لوپز و صد تا مانند این خواننده، فدای یک تار صوتی آقای مدیری. تازه به‌زودی هم قرار است هزار چهره‌ی دیگر هم به شخصیت مسعود شصت‌چی اضافه کنند و «مرد سه‌هراز چهره» را بسازند. سه‌هزار چهره بودن مگر شوخی‌ست؟! پس این کنسرت، اصلاً یک کنسرت عادی نیست؛ جمع نوابغ عالم هنر ایران است. لطفاً الکی شکایت نکنید که بلیت گران است و اینها. از سرتان هم زیاد است.

چرا آواز خواندن مهران مدیری آزاردهنده است؟

رسول اسدزاده هم وجه دیگری از ماجرا را برداشته و درباره آن نوشته است: درستش این بود که ما هم از آن برنامه‌های استعداد یابی صدا داشتیم، هایده مهمان افتخاری فینال می‌شد و تا میکروفن را برمی‌داشت چند ده میلیون نفر آدم با او همخوانی می‌کردند. درستش این بود که صدای هایده، فقط صدای لحظه‌های تاریک و دلتنگی زندگی ما نمی‌شد. از اینها گذشته، صدای زن ایرانی نزدیک نیم قرن است که در کشورمان متاع ممنوعه است.

چه استعداد‌هایی که فقط برای فرصت خواندن مجبور به جلای وطن شدند. چه استعداد‌هایی که صدایشان در کنج آشپزخانه ماند. البته که مقصر اینها مهران مدیری نیست، ولی همین که او می‌تواند هایده بخواند و شیک و مجلسی برود و بیاید و آب از آب تکان نخورد، آزار دهنده بودن صدای او را دو چندان می‌کند. وگرنه هوسِ و ولعِ آقای بازیگر، کمدین، مجری، کارگردان و تهیه کننده، برای خوانندگی اگر به جای آویزان شدن از نوستالژی‌های ملی با ترانه‌هایی جدید و مختص خودش برطرف می‌شد، من این یادداشت را نمی‌نوشتم.