چرا آمریکا هنوز فاقد صنعت پهپادی مصرفی است؟ / چین گوی سبقت را ربوده است

روزنو :علیرغم ممنوعیت‌های قریب‌الوقوع بر پهپاد‌های چینی، ایالات متحده هنوز فاقد یک صنعت قابل اتکا پهپاد‌های مصرفی است.

در حالی که دولت آمریکا در ترویج تولید پهپاد پیشرفت‌هایی داشته (از جمله یک دستور اجرایی برای بهبود تولید پهپاد و راه‌اندازی بازار پهپاد‌های ارتش)، این تغییرات عمدتاً به بازار نظامی کمک می‌کنند، نه بازار مصرفی.

«نشنال اینترست» در مقاله‌ای به بررسی وضعیت صنعت پهپادی آمریکا پرداخته که در ادامه آمده است.

علیرغم ممنوعیت‌های قریب‌الوقوع بر پهپاد‌های چینی، ایالات متحده هنوز فاقد یک صنعت قابل اتکا پهپاد‌های مصرفی است - که نشان‌دهنده چالشی عمیق‌تر در بازسازی تولید و زنجیره‌تامین داخلی است.

بدون وجود هرگونه حکم قانونی جدید، سازنده پهپاد چینی DJI با ممنوعیت در پایان سال ۲۰۲۵ رو‌به‌رو است. در ۲۶ سپتامبر، «پل فریدمن» قاضی منطقه‌ای دادخواست DJI را که به طرح‌ریزی «شرکت نظامی چینی» خود توسط وزارت دفاع اعتراض داشت، رد کرد. DJI ادعا کرد که هیچ ارتباطی با دولت چین ندارد، علیرغم پرونده‌های دادگاهی که نشان می‌دادند این شرکت توسط صندوق‌های متعددی با ارتباط دولتی چین تأمین مالی شده است.

حتی اگر DJI و رقیب کم‌آوازه‌تر آن Autel (که آن هم در لیست نهاد‌ها قرار دارد) در پایان ۲۰۲۵ ممنوع شوند، این تازه آغاز مبارزه طولانی برای ایجاد یک صنعت پهپادی داخلی برای پهپاد‌های کوچک در ایالات متحده است.

بازار گم‌شده پهپاد‌های مصرفی آمریکا

تا سال ۲۰۲۵، هنوز هیچ استارت‌آپ عمده‌ای در زمینه پهپاد‌های مصرفی در ایالات متحده وجود ندارد. در حالی که استارت‌آپ‌های دفاعی زیادی در حوزه پهپاد وجود دارند که وزارت دفاع را هدف قرار داده‌اند، استارت‌آپ‌های جدید برای بازار مصرفی عملاً وجود ندارند.

بخشی از این امر به دلیل دشواری رقابت استارت‌آپ‌های داخلی با غولی مانند DJI است. شرکت‌های متعدد پهپادی، از جمله رقیب چینی DJI یعنی Autel، به دلیل ارزان‌تر بودن پهپاد‌های DJI در مقایسه با سایر گزینه‌های بازار، از بازار پهپاد مصرفی آمریکا خارج شده‌اند.

همانطور که در دادخواست DJI اشاره شده، این ارزانی ناشی از روش‌های تولید عالی و نیز قیمت‌گذاری تهاجمی (price dumping) و یارانه‌هایی است که این شرکت دریافت می‌کند.

دلایل غیردفاعی زیادی برای تمایل به داشتن یک پهپاد امن وجود دارد. از مبارزه با آتش‌سوزی‌های جنگلی و نظارت بر عملکرد محصولات کشاورزی گرفته تا پایش زیرساخت‌های حیاتی و کار پلیس، پهپاد‌ها به طور فزاینده‌ای به ابزاری تبدیل می‌شوند که کارمندان دولتی و شهروندان عادی استفاده می‌کنند. استفاده از محصولی که برای هر یک از این اهداف کانال پنهانی دارد، کار عاقلانه‌ای نیست.

مشکل زنجیره تامین

چالش‌ها فقط مربوط به ساخت پهپاد‌ها نیست. برای کاهش هزینه پهپادها، قطعات بالادستی پهپاد، مانند موتور‌ها یا باتری‌ها، باید ارزان‌تر باشند.

این قطعات و بسیاری از اجزای دیگر، عمدتاً در چین تولید می‌شوند؛ و با وجود قرار گرفتن برخی از سازندگان قطعات پهپاد چینی در لیست نهادها، به همراه افزایش قیمت‌ها به دلیل جنگ تجاری جاری، داشتن تامین داخلی برای تولید قطعات پهپاد در ایالات متحده بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد.

عامل هزینه بسیار مهم است. به عنوان مثال، در اوکراین، سازندگان پهپاد توانسته‌اند پهپاد‌های ارزان‌تری تولید کنند نه به دلیل دستمزد‌های پایین‌تر، بلکه به این دلیل که توانسته‌اند از طریق بومی‌سازی تولید قطعات پهپاد، هزینه‌های تولید را کاهش دهند. مشخص شده که لزوماً ساخت همه چیز در چین ارزان‌تر نیست.

برای واقعاً بومی‌سازی این نوع تولید، نیاز به انگیزه‌هایی برای تولید فناوری‌های «کم‌جاذبه» وجود دارد. دفاع از فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند نیمه‌هادی‌ها یا باتری‌های لیتیوم-یونی آسان است.

قابل درک است که دفاع از تولید فناوری‌های کمتر پیچیده، مانند موتور‌های پهپاد، سخت‌تر است. اما موتور‌های ارزان منجر به پهپاد‌های ارزان می‌شوند. آنها همچنین می‌توانند در تجهیزاتی مانند تصفیه‌کننده‌های هوا یا سیستم‌های خنک‌کننده مورد استفاده مجدد قرار گیرند.

حمایت از تولید قطعات بالادستی، نه تنها از بخش کوچکی از مجتمع نظامی-صنعتی حمایت می‌کند، بلکه می‌تواند تأثیر مثبتی بر سایر صنایع غیرنظامی نیز بگذارد.

ابزار‌های سیاستی برای تولید داخلی آمریکا

به عنوان مثال، یکی از ابزار‌هایی که می‌توان استفاده کرد، «کف قیمت» است، که در آن دولت حداقل قیمت برای محصولی که خریداری می‌کند تعیین می‌نماید. این امر می‌تواند تأثیر قیمت‌گذاری تهاجمی رقبای خارجی را با اطمینان از اینکه سازندگان آمریکایی می‌توانند از نظر کیفیت و قابلیت رقابت کنند، به جای اینکه توسط گزینه‌های چینی یارانه‌ای زیر قیمت تمام شوند، به حداقل برساند.

تعیین کف قیمت برای باتری‌های خریداری شده برای مصارف دولتی، فضای تنفسی برای استارت‌آپ‌های داخلی ایجاد می‌کند تا خود را تثبیت کنند بدون اینکه نگران قیمت‌گذاری تهاجمی رقبا باشند.

ابزار دیگری که دولت آمریکا می‌تواند استفاده کند، «تعهد پیشرفته بازار» است. دولت می‌تواند خرید پهپاد‌ها را در صورت دستیابی به الزامات فنی برای بهبود در فناوری‌های باتری، بدنه و موتور تضمین کند.

ایالات متحده نیاز ندارد تا جزئیات چگونگی ساخت یک قطعه را به صورت متمرکز برنامه‌ریزی کند. دولت می‌تواند معیار‌هایی با پاداش تعیین کند و بگذارد بازیگران بازار مایل برای رسیدن به آن معیار‌ها بجنگند و نوآوری کنند.

تعهدات پیشرفته بازار قبلاً برای تولید استفاده شده‌اند، حتی توسط دولت آمریکا. به عنوان مثال، برنامه خدمات حمل و نقل مداری تجاری (COTS) اداره ملی هوانوردی و فضایی (NASA) در دهه ۲۰۰۰، با ارائه قرارداد به سازندگان موشکی که به نقاط عطف مشخص شده دست می‌یافتند، توسعه فضاپیما‌ها را تحریک کرد.

ناسا فقط اهمیت می‌داد که سازندگان موشک، موشک‌هایی مطابق با نیاز‌های NASA تولید کنند. همانطور که در تحلیل NASA مشاهده شد، موشک‌های ساخته شده از طریق قرارداد‌های COTS حدود ۱۰ برابر ارزان‌تر از موشک‌های ساخته شده توسط خود NASA بودند.

اکنون چالش در محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها نیست، بلکه در حکمرانی اقتصادی برای اطمینان از اینکه سازندگان پهپاد آمریکایی بتوانند واقعاً در آمریکا بسازند، است.